Η χαρά του να έχεις ανιψάκι!

Σαν παιδάκι θυμούμαι επερνούσα πολλά ωραία! Μεγάλωσα σε μια πολύτεκνη οικογένεια με πολύ δυνατούς γονείς (τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιώ την δύναμη τους που βλέπω άλλους σημερινούς γονιούς να πνίγονται σε ένα ποτήρι νερό με μόνο δυο παιδιά. Εμείς είμαστε πέντε και το ότι κατάφεραν να μας μεγαλώσουν χωρίς να σφαχτούμε το θεωρώ επίτευγμα!) Ως και τους καυγάδες μας τους θυμάμαι και χαμογελώ.

Επίσης θυμούμαι με με τζίντο καρέ το μαλλούι τζε τα πεπέ μπροστά να έχω το ίδιο ύφος που έχω τζε τωρά κατά καιρούς. Τζίνο το ψιλοevil βλέμμα που χαμηλώννεις λίγο το κεφάλι αλλά τα μάτια βλέπουν πάνω επίμονα. Εν μπορώ να αποφασίσω πότε το θεωρώ χειρότερο αυτό το βλέμμα, τότε ή τώρα.
Ηλικία γύρω στα δέκα εγώ πάντα ήσυχο μωρό τζε να με νευριάζουν όσοι μεγάλοι εσυμπεριφέρουνταν μου με τον τρόπο του «εν μιτσία τζε εν καταλάβει». Πάντα έλεγα από μέσα μου, νομίζεις ότι είμαι μιτσιά αλλά καταλάβω τα ούλλα τζε εννά ρτει η ώρα σας τζε σας.

Όπου να’σαι πατώ τα εικοσιεννιά είμαι ελεύθερη (shocking, shocking!) έτσι δεν έχω και παιδάκια. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι έχω μια ανιψούλα 9 χρονών την οποία βλέπω ένα σαββατοκύριακο κάθε δυο βδομάδες λόγω του ότι ο αδερφός μου είναι χωρισμένος. Εν η ευκαιρία μου να κάμω πράξη εκείνο που έλεγα πάντα σαν μιτσιά, ότι εγώ εν θα είμαι σαν τους άλλους που εννα μεγαλώσω...
Όσο ήταν μωρό ήμουν με την εντύπωση ότι εν με εχώνεφκε αλλά όταν άρχισε να μεγαλώνει πιστεύκω έμαθε να εκτιμά καλλίττερα την θεία της ίσως επειδή εν της συμπεριφέρεται σαν να είναι ένα κακομαθημένο μωρό αλλά σαν μια κοπέλλα που καταλάβει.

Πιάννω την ώρες ώρες να κάμνει τζε παρόμοια υφούθκια με τα δικά μου τζε κάμνει με να γελώ.
Προχτές εκάτσαμε στην βεραντούα με τις πλαστελλίνες της τζε εδημιουργούσαμε διάφορα με την φαντασία μας. Έκαμε με να καταλάβω πόσο επεριορίστηκε η δική μου τζε εκίστησα πάρα πολλά.

Χτες με μια φίλη μου που έχει ανιψούλα στην ηλικία της δικιάς μου είπαμε να το παίξουμε καλές θείες και να πάρουμε τις μιτσιές στο πάρκο να περιχαρίσουν τζε να χαλαρώσουμε τζε εμείς πας το γρασιδούι.

Σε μιά φάση εγώ και η μικρή αποφασίσαμε να κάτσουμε στα κλαδιά ενός δέντρου. Κάτσαμε εκεί χαλαρές και αγναντεύαμε... Μια μικρή με σγουρά πλούσια μαλλιά, μεγάλη κοιλίτσα και φούξια φόρμες περνούσε από κάτω και μας λέει:
Μα γιατί κάθεστε πάνω στο δέντρο?
Της λέω: Eπειδή είμαστε πουλλάκια.
Λέει και το ανιψάκι: Ναι, είμαστε πουλλάκια. Τσίου τσίου

Η μιτσιά έμεινε απλά με ανοιχτό το στόμα και μας κοίταζε. Και καλά έκαμε.