Καλημέρα τούντην όμορφη Πέμπτη Παραμονή Χριστουγέννων που αλόπως μόνο εγώ δουλεύκω γιατί εν ήβρα τίποτε κίνηση μεσ’ τους δρόμους.
Τζε το μόνο που ακούω που το χάραμα (εχτός που τα Χριστουγεννιάτικα τραούθκια που παίζουν background) εν ότι «εν μέρα τούτη να δουλεύκουμεν ολάν?» «ούλλοι οι φίλοι μου εφκήκαν έξω εψές τζε εγώ μαυρολαώννουμαι» «έτον ο άλλος τωρά εμπήκε με την γαρίλλα μες το μμάτι, να δούμεν ήντα ώρα εστράφηκεν έσσο εψές, μόνο εμείς ετζοιμηθήκαμε με τις κότες» και διάφορα τούντου είδους.
Εμένα διακατέχει με μια ηρεμία μόνο και μόνο που ξέρω ότι σε λλίες ώρες εννά σχολάσω, εννά πνάσω τζε εννά έχω χρόνο να καταλύσω για λλόου μου...
Το ίδιο εύχομαι τζε σε σας, Καλά Χριστούγεννα τζε να έβρετε χρόνο για λλόου σας!!!
Μέι δε νιού γίαρ μπρνγκς ολ γιου γουόντ φρομ λάιφ!!!
Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009
Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009
Confessions μιας κορούς σε δίαιτα...
Αν κρίνει κάποιος που το προηγούμενο μου πποστ εννά καταλάβει οτι εν είμαι τζε η πιο φεττωμένη κορούα που ξέρει. Στο σχολείο θυμούμαι ήμουν αλλά που τότε επεράσαν τζε 10 χρόνια στα οποία χωρίς να το καταλάβω έβαλα κάποια κιλά. Κατά καιρούς επροσπάθησα πολλές φορές να προσέξω, τζε αρέσκει μου τζε το γυμναστήριο αλλά όπως λαλούν, αν μεν κόψεις το φαί εν γίνεται τίποτε. Με το παραμικρό επαρέτουν τα τζε επήεννα που το κακό στο χειρότερο.
Εκατάλαβα το οτι εν επήεννα καλά όταν επρόσεξα πως οι τύποι που μου κολλούν τωρά εν ούλλοι που σου νέφκω που πάεις. Επίσης όταν οι φίλοι μου άρκεψαν να με χαρακτηρίζουν σαν καμπυλωτή τζε όταν έλεα οτι πρέπει να προσέξω απλά εν μου απαντούσαν σαν να μου λαλούσαν με τρόπο, ε ναι χαλλόου?
Τωρά είμαι στο σημείο που εν μου αρέσκει η φάτσα μου πιον στις φωτογραφίες (στο live edition μου αρέσκω μου ακόμα) έτσι επήρα την μεγάλη απόφαση, κάτι που εφοούμουν πολλά ως τωρά να κάμω.
Να πάω σε διαιτολόγο.
«Ηντα πράμα ρε?
Μα να μετρώ με γραμμάρια το φαί μου?
Να νιώθω στέρηση?
Οι οι, μια ζωή την έχουμε τζε εν θέλω να περιορίζουμαι...»
Τούτα εν τα διάφορα που ελάλουν κατά καιρούς τζε πρέπει να τα ξιάσω πέρκι κάμω και κάτι διαφορετικό έτσι για το action!
Το πρώτο βήμα εγίνηκε. Επήα.
Εφάνηκεν μου καλή τζε έκαμε να θέλω να προσπαθήσω.
Μια φίλη μου είπε μου οτι μια ναρκωμανής για να βοηθηθεί στην απεξάρτησή της αποφάσισε να γράφει όποτε ένιωθε περίεργα. Τούτο εννά κάμω τζε εγώ. Απλά εννά το κάμνω δαμέσα πέρκι εν σαντανώννουμαι μόνη μου γιατί αρχές έκαμα πολλές που εγίνουνταν τέλος πολλά γλήορα. Απλά τούντην φορά εν θέλω να τα σκατώσω.
Σήμερα 18/12/2009 είμαι ήδη στην τρίτη μέρα δίαιτας τζε έχω να πω οτι ακόμα εν με επιάαν τα ψυχολογικά. Πάμε καλά. Φιλούθκια τσακριστά and I’ll get back to you.
Είμαστε μάνι μάνι στις 31/12 τζε ο λόγος που εν γράφω τίποτε εν επειδή ούλλα παν πόμπα!
Πολλά περιέργο μου φαίνεται αλλά συνηθίζω το..
Αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή είμαι στο γραφείο τζε σε πολλά λλίο θα έχουμε ένα μικρό μπάι μπάι ολντ γίαρ γκάδερινγκ δαμέ, τζε μόλις εφέραν τζε εκάτσαν μου μπροστά μου μιαν φάουσαν κούπες που μιαν κυρία που κάμνει μόνο κούπες τζε ξέρω οτι εν τέλειες...
Αν το περάσω τζε τούτο νιώθω οτι εννά είμαι ηρωίδα..
Εν ούλλοι βαλτοί καλέ μου? Έρκουνται τζε στέκουνται που πάνω μου τζε τρων τζε κάμνουν τζε τζίντους θορύβους μμμμμμμ, σλουρπ κτλ..
Οι οι σιώπα κόρη μου, μεν σκέφτεσαι τζε μεν διας σημασία. Εν κάτι που σου περνά πολλα τούτο..
Άτε φεύκω.. Καλή μας χρονιά κοπέλια!
24/02/2010
Με το θέμα αυτό πάμε καλά αν εξαιρέσεις ότι αυτή την βδομάδα τα έκαμα πίλιες. Το ηθικόν παραμένει ακμαιότατον όμως. Κάποια σημαντική διαφορά έγινε και τώρα το καταλαβαίνω παραπάνω στα ρούχα μου.
Επίσης προχτές μπήκα στο ασανσέρ με έναν άγνωστο και είδα ότι κρατούσε κεραστικά. Του λέω γιορτάζεις? Ναι λέει. Ε τότε Χρόνια Πολλά .
Κόπιασε να κεραστείς! Είναι διαιτητικά.
Ναι σιγά μην είναι, λέω.
Τι ανάγκη έχεις εσύ? Δεν χρειάζεσαι δίαιτες και τέτοια.
Έκαμα λίγη ώρα να καταλάβω αν με περίπαιζε η όχι αλλά τελικά αποφάσισα να τον πιστέψω τζε να χαρώ πως ήδη έγινε μια αλλαγή.
Τζε εν πειράζει που τα έκαμα πίλιες, συνεχίζω κανονικά πάλε..
Εκατάλαβα το οτι εν επήεννα καλά όταν επρόσεξα πως οι τύποι που μου κολλούν τωρά εν ούλλοι που σου νέφκω που πάεις. Επίσης όταν οι φίλοι μου άρκεψαν να με χαρακτηρίζουν σαν καμπυλωτή τζε όταν έλεα οτι πρέπει να προσέξω απλά εν μου απαντούσαν σαν να μου λαλούσαν με τρόπο, ε ναι χαλλόου?
Τωρά είμαι στο σημείο που εν μου αρέσκει η φάτσα μου πιον στις φωτογραφίες (στο live edition μου αρέσκω μου ακόμα) έτσι επήρα την μεγάλη απόφαση, κάτι που εφοούμουν πολλά ως τωρά να κάμω.
Να πάω σε διαιτολόγο.
«Ηντα πράμα ρε?
Μα να μετρώ με γραμμάρια το φαί μου?
Να νιώθω στέρηση?
Οι οι, μια ζωή την έχουμε τζε εν θέλω να περιορίζουμαι...»
Τούτα εν τα διάφορα που ελάλουν κατά καιρούς τζε πρέπει να τα ξιάσω πέρκι κάμω και κάτι διαφορετικό έτσι για το action!
Το πρώτο βήμα εγίνηκε. Επήα.
Εφάνηκεν μου καλή τζε έκαμε να θέλω να προσπαθήσω.
Μια φίλη μου είπε μου οτι μια ναρκωμανής για να βοηθηθεί στην απεξάρτησή της αποφάσισε να γράφει όποτε ένιωθε περίεργα. Τούτο εννά κάμω τζε εγώ. Απλά εννά το κάμνω δαμέσα πέρκι εν σαντανώννουμαι μόνη μου γιατί αρχές έκαμα πολλές που εγίνουνταν τέλος πολλά γλήορα. Απλά τούντην φορά εν θέλω να τα σκατώσω.
Σήμερα 18/12/2009 είμαι ήδη στην τρίτη μέρα δίαιτας τζε έχω να πω οτι ακόμα εν με επιάαν τα ψυχολογικά. Πάμε καλά. Φιλούθκια τσακριστά and I’ll get back to you.
Είμαστε μάνι μάνι στις 31/12 τζε ο λόγος που εν γράφω τίποτε εν επειδή ούλλα παν πόμπα!
Πολλά περιέργο μου φαίνεται αλλά συνηθίζω το..
Αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή είμαι στο γραφείο τζε σε πολλά λλίο θα έχουμε ένα μικρό μπάι μπάι ολντ γίαρ γκάδερινγκ δαμέ, τζε μόλις εφέραν τζε εκάτσαν μου μπροστά μου μιαν φάουσαν κούπες που μιαν κυρία που κάμνει μόνο κούπες τζε ξέρω οτι εν τέλειες...
Αν το περάσω τζε τούτο νιώθω οτι εννά είμαι ηρωίδα..
Εν ούλλοι βαλτοί καλέ μου? Έρκουνται τζε στέκουνται που πάνω μου τζε τρων τζε κάμνουν τζε τζίντους θορύβους μμμμμμμ, σλουρπ κτλ..
Οι οι σιώπα κόρη μου, μεν σκέφτεσαι τζε μεν διας σημασία. Εν κάτι που σου περνά πολλα τούτο..
Άτε φεύκω.. Καλή μας χρονιά κοπέλια!
24/02/2010
Με το θέμα αυτό πάμε καλά αν εξαιρέσεις ότι αυτή την βδομάδα τα έκαμα πίλιες. Το ηθικόν παραμένει ακμαιότατον όμως. Κάποια σημαντική διαφορά έγινε και τώρα το καταλαβαίνω παραπάνω στα ρούχα μου.
Επίσης προχτές μπήκα στο ασανσέρ με έναν άγνωστο και είδα ότι κρατούσε κεραστικά. Του λέω γιορτάζεις? Ναι λέει. Ε τότε Χρόνια Πολλά .
Κόπιασε να κεραστείς! Είναι διαιτητικά.
Ναι σιγά μην είναι, λέω.
Τι ανάγκη έχεις εσύ? Δεν χρειάζεσαι δίαιτες και τέτοια.
Έκαμα λίγη ώρα να καταλάβω αν με περίπαιζε η όχι αλλά τελικά αποφάσισα να τον πιστέψω τζε να χαρώ πως ήδη έγινε μια αλλαγή.
Τζε εν πειράζει που τα έκαμα πίλιες, συνεχίζω κανονικά πάλε..
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
Ωδή προς ένα σιοκολατάκι....!
Αποφάσισα το. Που σήμερα αρχίζω δίαιτα τζε τούντην φορά εννά την τηρήσω.
Παει 11 η ώρα το πρωί, εστράφην ο μάστρος που ταξίδι τζε εξαπόλυσεν ένα βαζούι σιοκολατούθκια πασ’τον πάγκο.
Λέω που μέσα μου: εν έσιει chance τζε διώ ιδιαίτερη έμφαση στο εν. Νιώθω πολλά περήφανη για την απόφαση μου. Περνά αλόπως κανένα δίωρο.
Επεράσαν ούλλοι οι συναδέλφοι τζε επιάσαν, κάποιοι επαίξαν πελλό οτι εν τες είδαν αλλά εστραφήκαν μετά τζε επιάσαν.
Η κοπέλλα δίπλα μου (που επίσης κάμνει δίαιτα) αποφασίζει να πιάσει λέγοντας μου: «Να πιάσουμε κόρη ένα? Πόση ζημιά μπορεί να κάμει?»
Λέω οτι εγώ εν θέλω αλλά παρ’όλα αυτά απλώνω το χέρι μου μες το βάζο, πιάννω ένα τζε βάλλω το δίπλα στο computer μου με την δικαιολογία οτι εννά το δώκω πάρακάτω.
Σηκώννουμαι τζε μετακινούμαι στους ορόφους γιατί το απαιτεί η δουλειά μου. Στρέφουμαι, κάθουμαι, συγκεντρώννουμαι στο pc μου.
Νιώθω το να με θωρεί.
Θωρεί με πολλά έντονα.
Νιώθω όπως τις ταινίες που όταν τους σημαδεύκουν με το όπλο ανάμεσα στα μμάθκια, τζίντο κότσινο φωτούι κάμνει σε να καταλάβεις πραγματικά οτι τούτο ήταν, ή εννά πεθάνω ή εννά ζήσω.
Προσπαθώ να το αγνοήσω, φεύκω πάλε που τζαμέ. Ασχολούμαι με άλλα πράματα, συμπεριφέρουμαι σάννα εξήασα αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου ξέρω οτι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο που ελέαν τζε οι παλιοί.
Επήρα το απόφαση.
Εννά το φάω.
Απλά κάθουμαι, βάλλω το σιοκολατούι στο στόμα μου, ακουμπώ τα χέρια μου στο γραφείο.
Η πλάτη μου ίσια στην καρέκλα.
Γύρνω ελαφρά το κεφάλι προς τα πίσω.
Κλείω τα μμάθκια μου τζε με την γλώσσα μου αρχίζω να κάμνω κυκλικές κινήσεις στον πάτο της σοκολάτας.
Σιγά σιγά η βελούδινη της γεύση εξαπλώνεται σε όλο μου το στόμα τζε ο ουρανίσκος μου καλύπτεται ολόκληρος από σάλιο και πλέον λιωμένη σιοκολάτα.
Δαγκώνω και το τελευταίο κομμάτι που έμεινε στερεό και συνεχίζω να το απολαμβάννω.
Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ....
Νιώθω τους νευρώνες μου να ξιππάζουνται ευχάριστα τζε σιγά σιγά να αρκέφκουν να κάμνουν ππάρτυ τζε να στέλλουν μηνύματα ευτυχίας τζε γαλήνης στον εγκέφαλό μου...
Σιγά σιγά αννοίω τα μμάθκια τζε χαμογελώ.
Παίζει το τηλέφωνό μου τζε πατώ το ignore. Μην με ενοχλείτε.
Εν θέλω να δουλέψω άλλο. Θέλω τζ’άλλα σιοκολατούθκια.
Παει 11 η ώρα το πρωί, εστράφην ο μάστρος που ταξίδι τζε εξαπόλυσεν ένα βαζούι σιοκολατούθκια πασ’τον πάγκο.
Λέω που μέσα μου: εν έσιει chance τζε διώ ιδιαίτερη έμφαση στο εν. Νιώθω πολλά περήφανη για την απόφαση μου. Περνά αλόπως κανένα δίωρο.
Επεράσαν ούλλοι οι συναδέλφοι τζε επιάσαν, κάποιοι επαίξαν πελλό οτι εν τες είδαν αλλά εστραφήκαν μετά τζε επιάσαν.
Η κοπέλλα δίπλα μου (που επίσης κάμνει δίαιτα) αποφασίζει να πιάσει λέγοντας μου: «Να πιάσουμε κόρη ένα? Πόση ζημιά μπορεί να κάμει?»
Λέω οτι εγώ εν θέλω αλλά παρ’όλα αυτά απλώνω το χέρι μου μες το βάζο, πιάννω ένα τζε βάλλω το δίπλα στο computer μου με την δικαιολογία οτι εννά το δώκω πάρακάτω.
Σηκώννουμαι τζε μετακινούμαι στους ορόφους γιατί το απαιτεί η δουλειά μου. Στρέφουμαι, κάθουμαι, συγκεντρώννουμαι στο pc μου.
Νιώθω το να με θωρεί.
Θωρεί με πολλά έντονα.
Νιώθω όπως τις ταινίες που όταν τους σημαδεύκουν με το όπλο ανάμεσα στα μμάθκια, τζίντο κότσινο φωτούι κάμνει σε να καταλάβεις πραγματικά οτι τούτο ήταν, ή εννά πεθάνω ή εννά ζήσω.
Προσπαθώ να το αγνοήσω, φεύκω πάλε που τζαμέ. Ασχολούμαι με άλλα πράματα, συμπεριφέρουμαι σάννα εξήασα αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου ξέρω οτι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο που ελέαν τζε οι παλιοί.
Επήρα το απόφαση.
Εννά το φάω.
Απλά κάθουμαι, βάλλω το σιοκολατούι στο στόμα μου, ακουμπώ τα χέρια μου στο γραφείο.
Η πλάτη μου ίσια στην καρέκλα.
Γύρνω ελαφρά το κεφάλι προς τα πίσω.
Κλείω τα μμάθκια μου τζε με την γλώσσα μου αρχίζω να κάμνω κυκλικές κινήσεις στον πάτο της σοκολάτας.
Σιγά σιγά η βελούδινη της γεύση εξαπλώνεται σε όλο μου το στόμα τζε ο ουρανίσκος μου καλύπτεται ολόκληρος από σάλιο και πλέον λιωμένη σιοκολάτα.
Δαγκώνω και το τελευταίο κομμάτι που έμεινε στερεό και συνεχίζω να το απολαμβάννω.
Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ....
Νιώθω τους νευρώνες μου να ξιππάζουνται ευχάριστα τζε σιγά σιγά να αρκέφκουν να κάμνουν ππάρτυ τζε να στέλλουν μηνύματα ευτυχίας τζε γαλήνης στον εγκέφαλό μου...
Σιγά σιγά αννοίω τα μμάθκια τζε χαμογελώ.
Παίζει το τηλέφωνό μου τζε πατώ το ignore. Μην με ενοχλείτε.
Εν θέλω να δουλέψω άλλο. Θέλω τζ’άλλα σιοκολατούθκια.
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009
Μα γιατί μεγαλώνουμε φλώρους?
Εχτές στην δουλειά είχαμε την αξιολόγηση μας που τον μάστρο μας τζε κάθε χρόνο ρωτά μας τζε για τα προσωπικά μας. Έρκεται η ώρα που με ρωτά: «καλά εσύ έτσι όμορφη, έξυπνη τζε πρόσχαρη κορούα (έκαμέ με φοινιτζιά-πάλε καλά) πως γίνεται να είσαι μόνη σου?»
Εγώ έδωκα την εύκολη απάντηση ότι απλά εν εβρέθηκε ο εξίσου όμορφος, έξυπνος τζε πρόσχαρος για να με τυλίξει...
Εν ήθελα να μπω στην διαδικασία να του εξηγήσω πραγματικά τα κολλήματά μου...
Πριν καμιά βδομάδα συζητούσα με έναν φίλο τα νέα του. Μου είπε ότι χώρισε με την γυναίκα του και οτι η κόρη τους μένει μαζί του τις μισές μέρες της βδομάδας.
Ξέροντας τζε που τον αρφό μου που εν χωρισμένος με μια κόρη, ξέρω ότι όταν την έχει μαζί του εν της χαλά χατίρι του λέω: ελπίζω μόνο να μεν την κακομαθαίνετε λόγω του χωρισμού σας με την ψευδαίσθηση οτι έτσι εν θα καταλάβει τι γίνεται...
Μου λέει όχι μόνο δεν την κακομαθαίνουμε αλλά φροντίζουμε να μάθει από νωρίς πως εν γίνεται να κλαίει με το παραμικρό και δεν θα τα έχει όλα δικά της.
Μετά που το καλοσκέφτηκα του λέω ξανά: Αντιλαμβάνεσαι όμως το πρόβλημα που θα έχει όταν μεγαλώσει?
Όταν όλα τα παιδάκια μεγαλώνουν σαν φλώροι κι αυτή μεγαλώνει φυσιολογικά θα υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα στην συνεννοησή τους.
Εγώ θυμούμαι στο δημοτικό να βάζω μπρίκκι και να βράζω μόνη μου το γάλα μου, όι επειδή δεν μπορούσαν οι γονείς μου αλλά επειδή ήθελαν να μάθω να το κάμνω μόνη μου. Τωρά για κάποιο λόγο τα μωρά εν πιο μαννά τζε εν μπορούν να κάμνουν τίποτε μόνα τους, εν μπορώ να καταλάβω.
Εν ένιωσα ποττέ μου ότι ήμουν αδικημένη ότι εν με προσέχαν αρκετά κ.τ.λ ή τουλάχιστον εν θυμούμαι έτσι πράμα εκτός που μια φορά που ήθελα πολλά κάτι παπούτσια LA Gear με κορδέλλες ροζ και ασημένιες για δύμματα (πάντα ήμουν παναυριν) τζε εν μου τα εγοράζαν
Σε εκείνη την ηλικία πάλε θυμούμαι που όταν εν έγινε το δικό μου απείλησα να φύω που σπίτι. Έφυα, επερπατούσα επερπατούσα επερπατούσα για πολλές ώρες στην περιοχή τζε άρχισε να νυχτώννει... Όταν είδα οτι εν με εγύρεψε κανένας απλά εστράφηκα σπίτι τζε εσιώπησα...
Στο γυμνάσιο πάλε, θκιο φορές που έχασα το λεωφορείο το πρωί (τωρά να πιαν τα μωρά λεωφορείο? Μα επέλλανες καλέ μου?) ο παπάς μου μου είπε: τι να σου κάμω? Να μείνεις σπίτι. Τζε έμεινα σπίτι τζε έφαα αδικαιολόγητες απουσίες που σε συνδιασμο με τις σκαπούλες που έκαμνα κόντεψα να μείνω από αδικαιολόγητες απουσίες ημίσσιμου. Τζίντην μέρα που εκάλεσε η διευθύντρια τον παπά μου και εκείνος αρνιόταν να τις δικαιολογήσει θυμούμαι έσυρα το δάκρυ της χρονιάς...Ελύπηθηκά με πάρα πολλά...
Εννοείται οτι την επόμενη χρονιά έκαμα μόνο τον επιτρεπόμενο αριθμό αδικαιολόγητων απουσιών.
Όταν έγινα 18 και άρχισα να οδηγώ, ο παπάς μου παραχώρησε ένα Mitsubishi Lancer ή αλλιώς θύελλα που έτρωεν τόσο πολύ λάδι που αν ήσουν πίσω μου ενόμιζες ότι έψηννα σουβλάκια. Να αναφέρω επίσης ότι έμεινα στον δρόμο πολλές φορές τζε εκατέβαιννα τζε εκουντούσα το για να μεν μου παίζουν πουρούες οι πισινοί.. Επήα τζε σε μαθήματα επιμορφωτικά για μηχανική αυτοκινήτου για να μάθω να αλλάσσω μόνη μου τα σπαρκ.
Όταν μιαν καλή ημέρα εκατάφερα να το κρούσω επειδή εξέχασα να βάλω λάδι έπιασα τον παπά μου να του πω οτι χρειάζομαι αυτοκίνητο γιατί η θύελλα επέθανε.
Η απάντησή του ήταν «καλό αγάπη μου, θκιάλεξε ποιο θέλεις να σου το πιάσει ο παπάκης σου»!
Αστειεύκω α. Τούτα ακούεις τα που τους σημερινούς γονιούς.
Εμένα μου είπε: « Να κάμεις δάνειο τζε να πιάσεις όποιο θέλεις.»
Τζε έτσι έγινε..Εβούρησα ούλλες τις μάντρες, ήβρα πιο έθελα, επήα τράπεζα να κάμω δάνειο τζε έπιασα το.
Πιο μετά άρκεψα τζε τα ταξίθκια τα οποία αφού εγώ τα επλήρωννα εμπορούσα να πάω όπου θέλω. Εν είσεν να μου πει κανένας εν θα πάεις γιατί με τον τζαιρό εκαταλάβαν οι γονείς μου ότι όταν θέλω κάτι ξέρω οτι μπορώ να το κάμω τζε εννά το κάμω που να φακκούν πάνω τους. Και παρά να φεύγω και να μην λέω τίποτα επροτιμούσαν απλά να ξέρουν που γυρίζω.
Εν άκουσα ποττέ τίποτε του στυλ: μα που εννά πάεις κορούα μόνη σου τωρά?
Να προσέχεις που τους ξένους τζε ο κόσμος εν κακός τζε ξέρω γω κουβέντες.
Είχα πελλαμός εμπειρίες που αν εμεγάλωννα σαν φλώρος εν θα τις είχα...Εννά μου πεις έτσι εμπειρίες να μας λείπουν, αλλά εν τούντα πράματα που με εκάμαν να εκτιμώ τζε να μεν φοούμαι τους ανθρώπους τζε την ζωή!!!
(τον θάνατο φοούμαι τον, αλλά τούτο εν άλλο θέμα) :)))
Εγώ έδωκα την εύκολη απάντηση ότι απλά εν εβρέθηκε ο εξίσου όμορφος, έξυπνος τζε πρόσχαρος για να με τυλίξει...
Εν ήθελα να μπω στην διαδικασία να του εξηγήσω πραγματικά τα κολλήματά μου...
Πριν καμιά βδομάδα συζητούσα με έναν φίλο τα νέα του. Μου είπε ότι χώρισε με την γυναίκα του και οτι η κόρη τους μένει μαζί του τις μισές μέρες της βδομάδας.
Ξέροντας τζε που τον αρφό μου που εν χωρισμένος με μια κόρη, ξέρω ότι όταν την έχει μαζί του εν της χαλά χατίρι του λέω: ελπίζω μόνο να μεν την κακομαθαίνετε λόγω του χωρισμού σας με την ψευδαίσθηση οτι έτσι εν θα καταλάβει τι γίνεται...
Μου λέει όχι μόνο δεν την κακομαθαίνουμε αλλά φροντίζουμε να μάθει από νωρίς πως εν γίνεται να κλαίει με το παραμικρό και δεν θα τα έχει όλα δικά της.
Μετά που το καλοσκέφτηκα του λέω ξανά: Αντιλαμβάνεσαι όμως το πρόβλημα που θα έχει όταν μεγαλώσει?
Όταν όλα τα παιδάκια μεγαλώνουν σαν φλώροι κι αυτή μεγαλώνει φυσιολογικά θα υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα στην συνεννοησή τους.
Εγώ θυμούμαι στο δημοτικό να βάζω μπρίκκι και να βράζω μόνη μου το γάλα μου, όι επειδή δεν μπορούσαν οι γονείς μου αλλά επειδή ήθελαν να μάθω να το κάμνω μόνη μου. Τωρά για κάποιο λόγο τα μωρά εν πιο μαννά τζε εν μπορούν να κάμνουν τίποτε μόνα τους, εν μπορώ να καταλάβω.
Εν ένιωσα ποττέ μου ότι ήμουν αδικημένη ότι εν με προσέχαν αρκετά κ.τ.λ ή τουλάχιστον εν θυμούμαι έτσι πράμα εκτός που μια φορά που ήθελα πολλά κάτι παπούτσια LA Gear με κορδέλλες ροζ και ασημένιες για δύμματα (πάντα ήμουν παναυριν) τζε εν μου τα εγοράζαν
Σε εκείνη την ηλικία πάλε θυμούμαι που όταν εν έγινε το δικό μου απείλησα να φύω που σπίτι. Έφυα, επερπατούσα επερπατούσα επερπατούσα για πολλές ώρες στην περιοχή τζε άρχισε να νυχτώννει... Όταν είδα οτι εν με εγύρεψε κανένας απλά εστράφηκα σπίτι τζε εσιώπησα...
Στο γυμνάσιο πάλε, θκιο φορές που έχασα το λεωφορείο το πρωί (τωρά να πιαν τα μωρά λεωφορείο? Μα επέλλανες καλέ μου?) ο παπάς μου μου είπε: τι να σου κάμω? Να μείνεις σπίτι. Τζε έμεινα σπίτι τζε έφαα αδικαιολόγητες απουσίες που σε συνδιασμο με τις σκαπούλες που έκαμνα κόντεψα να μείνω από αδικαιολόγητες απουσίες ημίσσιμου. Τζίντην μέρα που εκάλεσε η διευθύντρια τον παπά μου και εκείνος αρνιόταν να τις δικαιολογήσει θυμούμαι έσυρα το δάκρυ της χρονιάς...Ελύπηθηκά με πάρα πολλά...
Εννοείται οτι την επόμενη χρονιά έκαμα μόνο τον επιτρεπόμενο αριθμό αδικαιολόγητων απουσιών.
Όταν έγινα 18 και άρχισα να οδηγώ, ο παπάς μου παραχώρησε ένα Mitsubishi Lancer ή αλλιώς θύελλα που έτρωεν τόσο πολύ λάδι που αν ήσουν πίσω μου ενόμιζες ότι έψηννα σουβλάκια. Να αναφέρω επίσης ότι έμεινα στον δρόμο πολλές φορές τζε εκατέβαιννα τζε εκουντούσα το για να μεν μου παίζουν πουρούες οι πισινοί.. Επήα τζε σε μαθήματα επιμορφωτικά για μηχανική αυτοκινήτου για να μάθω να αλλάσσω μόνη μου τα σπαρκ.
Όταν μιαν καλή ημέρα εκατάφερα να το κρούσω επειδή εξέχασα να βάλω λάδι έπιασα τον παπά μου να του πω οτι χρειάζομαι αυτοκίνητο γιατί η θύελλα επέθανε.
Η απάντησή του ήταν «καλό αγάπη μου, θκιάλεξε ποιο θέλεις να σου το πιάσει ο παπάκης σου»!
Αστειεύκω α. Τούτα ακούεις τα που τους σημερινούς γονιούς.
Εμένα μου είπε: « Να κάμεις δάνειο τζε να πιάσεις όποιο θέλεις.»
Τζε έτσι έγινε..Εβούρησα ούλλες τις μάντρες, ήβρα πιο έθελα, επήα τράπεζα να κάμω δάνειο τζε έπιασα το.
Πιο μετά άρκεψα τζε τα ταξίθκια τα οποία αφού εγώ τα επλήρωννα εμπορούσα να πάω όπου θέλω. Εν είσεν να μου πει κανένας εν θα πάεις γιατί με τον τζαιρό εκαταλάβαν οι γονείς μου ότι όταν θέλω κάτι ξέρω οτι μπορώ να το κάμω τζε εννά το κάμω που να φακκούν πάνω τους. Και παρά να φεύγω και να μην λέω τίποτα επροτιμούσαν απλά να ξέρουν που γυρίζω.
Εν άκουσα ποττέ τίποτε του στυλ: μα που εννά πάεις κορούα μόνη σου τωρά?
Να προσέχεις που τους ξένους τζε ο κόσμος εν κακός τζε ξέρω γω κουβέντες.
Είχα πελλαμός εμπειρίες που αν εμεγάλωννα σαν φλώρος εν θα τις είχα...Εννά μου πεις έτσι εμπειρίες να μας λείπουν, αλλά εν τούντα πράματα που με εκάμαν να εκτιμώ τζε να μεν φοούμαι τους ανθρώπους τζε την ζωή!!!
(τον θάνατο φοούμαι τον, αλλά τούτο εν άλλο θέμα) :)))
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
