Καλημέρα τούντην όμορφη Πέμπτη Παραμονή Χριστουγέννων που αλόπως μόνο εγώ δουλεύκω γιατί εν ήβρα τίποτε κίνηση μεσ’ τους δρόμους.
Τζε το μόνο που ακούω που το χάραμα (εχτός που τα Χριστουγεννιάτικα τραούθκια που παίζουν background) εν ότι «εν μέρα τούτη να δουλεύκουμεν ολάν?» «ούλλοι οι φίλοι μου εφκήκαν έξω εψές τζε εγώ μαυρολαώννουμαι» «έτον ο άλλος τωρά εμπήκε με την γαρίλλα μες το μμάτι, να δούμεν ήντα ώρα εστράφηκεν έσσο εψές, μόνο εμείς ετζοιμηθήκαμε με τις κότες» και διάφορα τούντου είδους.
Εμένα διακατέχει με μια ηρεμία μόνο και μόνο που ξέρω ότι σε λλίες ώρες εννά σχολάσω, εννά πνάσω τζε εννά έχω χρόνο να καταλύσω για λλόου μου...
Το ίδιο εύχομαι τζε σε σας, Καλά Χριστούγεννα τζε να έβρετε χρόνο για λλόου σας!!!
Μέι δε νιού γίαρ μπρνγκς ολ γιου γουόντ φρομ λάιφ!!!
Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009
Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009
Confessions μιας κορούς σε δίαιτα...
Αν κρίνει κάποιος που το προηγούμενο μου πποστ εννά καταλάβει οτι εν είμαι τζε η πιο φεττωμένη κορούα που ξέρει. Στο σχολείο θυμούμαι ήμουν αλλά που τότε επεράσαν τζε 10 χρόνια στα οποία χωρίς να το καταλάβω έβαλα κάποια κιλά. Κατά καιρούς επροσπάθησα πολλές φορές να προσέξω, τζε αρέσκει μου τζε το γυμναστήριο αλλά όπως λαλούν, αν μεν κόψεις το φαί εν γίνεται τίποτε. Με το παραμικρό επαρέτουν τα τζε επήεννα που το κακό στο χειρότερο.
Εκατάλαβα το οτι εν επήεννα καλά όταν επρόσεξα πως οι τύποι που μου κολλούν τωρά εν ούλλοι που σου νέφκω που πάεις. Επίσης όταν οι φίλοι μου άρκεψαν να με χαρακτηρίζουν σαν καμπυλωτή τζε όταν έλεα οτι πρέπει να προσέξω απλά εν μου απαντούσαν σαν να μου λαλούσαν με τρόπο, ε ναι χαλλόου?
Τωρά είμαι στο σημείο που εν μου αρέσκει η φάτσα μου πιον στις φωτογραφίες (στο live edition μου αρέσκω μου ακόμα) έτσι επήρα την μεγάλη απόφαση, κάτι που εφοούμουν πολλά ως τωρά να κάμω.
Να πάω σε διαιτολόγο.
«Ηντα πράμα ρε?
Μα να μετρώ με γραμμάρια το φαί μου?
Να νιώθω στέρηση?
Οι οι, μια ζωή την έχουμε τζε εν θέλω να περιορίζουμαι...»
Τούτα εν τα διάφορα που ελάλουν κατά καιρούς τζε πρέπει να τα ξιάσω πέρκι κάμω και κάτι διαφορετικό έτσι για το action!
Το πρώτο βήμα εγίνηκε. Επήα.
Εφάνηκεν μου καλή τζε έκαμε να θέλω να προσπαθήσω.
Μια φίλη μου είπε μου οτι μια ναρκωμανής για να βοηθηθεί στην απεξάρτησή της αποφάσισε να γράφει όποτε ένιωθε περίεργα. Τούτο εννά κάμω τζε εγώ. Απλά εννά το κάμνω δαμέσα πέρκι εν σαντανώννουμαι μόνη μου γιατί αρχές έκαμα πολλές που εγίνουνταν τέλος πολλά γλήορα. Απλά τούντην φορά εν θέλω να τα σκατώσω.
Σήμερα 18/12/2009 είμαι ήδη στην τρίτη μέρα δίαιτας τζε έχω να πω οτι ακόμα εν με επιάαν τα ψυχολογικά. Πάμε καλά. Φιλούθκια τσακριστά and I’ll get back to you.
Είμαστε μάνι μάνι στις 31/12 τζε ο λόγος που εν γράφω τίποτε εν επειδή ούλλα παν πόμπα!
Πολλά περιέργο μου φαίνεται αλλά συνηθίζω το..
Αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή είμαι στο γραφείο τζε σε πολλά λλίο θα έχουμε ένα μικρό μπάι μπάι ολντ γίαρ γκάδερινγκ δαμέ, τζε μόλις εφέραν τζε εκάτσαν μου μπροστά μου μιαν φάουσαν κούπες που μιαν κυρία που κάμνει μόνο κούπες τζε ξέρω οτι εν τέλειες...
Αν το περάσω τζε τούτο νιώθω οτι εννά είμαι ηρωίδα..
Εν ούλλοι βαλτοί καλέ μου? Έρκουνται τζε στέκουνται που πάνω μου τζε τρων τζε κάμνουν τζε τζίντους θορύβους μμμμμμμ, σλουρπ κτλ..
Οι οι σιώπα κόρη μου, μεν σκέφτεσαι τζε μεν διας σημασία. Εν κάτι που σου περνά πολλα τούτο..
Άτε φεύκω.. Καλή μας χρονιά κοπέλια!
24/02/2010
Με το θέμα αυτό πάμε καλά αν εξαιρέσεις ότι αυτή την βδομάδα τα έκαμα πίλιες. Το ηθικόν παραμένει ακμαιότατον όμως. Κάποια σημαντική διαφορά έγινε και τώρα το καταλαβαίνω παραπάνω στα ρούχα μου.
Επίσης προχτές μπήκα στο ασανσέρ με έναν άγνωστο και είδα ότι κρατούσε κεραστικά. Του λέω γιορτάζεις? Ναι λέει. Ε τότε Χρόνια Πολλά .
Κόπιασε να κεραστείς! Είναι διαιτητικά.
Ναι σιγά μην είναι, λέω.
Τι ανάγκη έχεις εσύ? Δεν χρειάζεσαι δίαιτες και τέτοια.
Έκαμα λίγη ώρα να καταλάβω αν με περίπαιζε η όχι αλλά τελικά αποφάσισα να τον πιστέψω τζε να χαρώ πως ήδη έγινε μια αλλαγή.
Τζε εν πειράζει που τα έκαμα πίλιες, συνεχίζω κανονικά πάλε..
Εκατάλαβα το οτι εν επήεννα καλά όταν επρόσεξα πως οι τύποι που μου κολλούν τωρά εν ούλλοι που σου νέφκω που πάεις. Επίσης όταν οι φίλοι μου άρκεψαν να με χαρακτηρίζουν σαν καμπυλωτή τζε όταν έλεα οτι πρέπει να προσέξω απλά εν μου απαντούσαν σαν να μου λαλούσαν με τρόπο, ε ναι χαλλόου?
Τωρά είμαι στο σημείο που εν μου αρέσκει η φάτσα μου πιον στις φωτογραφίες (στο live edition μου αρέσκω μου ακόμα) έτσι επήρα την μεγάλη απόφαση, κάτι που εφοούμουν πολλά ως τωρά να κάμω.
Να πάω σε διαιτολόγο.
«Ηντα πράμα ρε?
Μα να μετρώ με γραμμάρια το φαί μου?
Να νιώθω στέρηση?
Οι οι, μια ζωή την έχουμε τζε εν θέλω να περιορίζουμαι...»
Τούτα εν τα διάφορα που ελάλουν κατά καιρούς τζε πρέπει να τα ξιάσω πέρκι κάμω και κάτι διαφορετικό έτσι για το action!
Το πρώτο βήμα εγίνηκε. Επήα.
Εφάνηκεν μου καλή τζε έκαμε να θέλω να προσπαθήσω.
Μια φίλη μου είπε μου οτι μια ναρκωμανής για να βοηθηθεί στην απεξάρτησή της αποφάσισε να γράφει όποτε ένιωθε περίεργα. Τούτο εννά κάμω τζε εγώ. Απλά εννά το κάμνω δαμέσα πέρκι εν σαντανώννουμαι μόνη μου γιατί αρχές έκαμα πολλές που εγίνουνταν τέλος πολλά γλήορα. Απλά τούντην φορά εν θέλω να τα σκατώσω.
Σήμερα 18/12/2009 είμαι ήδη στην τρίτη μέρα δίαιτας τζε έχω να πω οτι ακόμα εν με επιάαν τα ψυχολογικά. Πάμε καλά. Φιλούθκια τσακριστά and I’ll get back to you.
Είμαστε μάνι μάνι στις 31/12 τζε ο λόγος που εν γράφω τίποτε εν επειδή ούλλα παν πόμπα!
Πολλά περιέργο μου φαίνεται αλλά συνηθίζω το..
Αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή είμαι στο γραφείο τζε σε πολλά λλίο θα έχουμε ένα μικρό μπάι μπάι ολντ γίαρ γκάδερινγκ δαμέ, τζε μόλις εφέραν τζε εκάτσαν μου μπροστά μου μιαν φάουσαν κούπες που μιαν κυρία που κάμνει μόνο κούπες τζε ξέρω οτι εν τέλειες...
Αν το περάσω τζε τούτο νιώθω οτι εννά είμαι ηρωίδα..
Εν ούλλοι βαλτοί καλέ μου? Έρκουνται τζε στέκουνται που πάνω μου τζε τρων τζε κάμνουν τζε τζίντους θορύβους μμμμμμμ, σλουρπ κτλ..
Οι οι σιώπα κόρη μου, μεν σκέφτεσαι τζε μεν διας σημασία. Εν κάτι που σου περνά πολλα τούτο..
Άτε φεύκω.. Καλή μας χρονιά κοπέλια!
24/02/2010
Με το θέμα αυτό πάμε καλά αν εξαιρέσεις ότι αυτή την βδομάδα τα έκαμα πίλιες. Το ηθικόν παραμένει ακμαιότατον όμως. Κάποια σημαντική διαφορά έγινε και τώρα το καταλαβαίνω παραπάνω στα ρούχα μου.
Επίσης προχτές μπήκα στο ασανσέρ με έναν άγνωστο και είδα ότι κρατούσε κεραστικά. Του λέω γιορτάζεις? Ναι λέει. Ε τότε Χρόνια Πολλά .
Κόπιασε να κεραστείς! Είναι διαιτητικά.
Ναι σιγά μην είναι, λέω.
Τι ανάγκη έχεις εσύ? Δεν χρειάζεσαι δίαιτες και τέτοια.
Έκαμα λίγη ώρα να καταλάβω αν με περίπαιζε η όχι αλλά τελικά αποφάσισα να τον πιστέψω τζε να χαρώ πως ήδη έγινε μια αλλαγή.
Τζε εν πειράζει που τα έκαμα πίλιες, συνεχίζω κανονικά πάλε..
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
Ωδή προς ένα σιοκολατάκι....!
Αποφάσισα το. Που σήμερα αρχίζω δίαιτα τζε τούντην φορά εννά την τηρήσω.
Παει 11 η ώρα το πρωί, εστράφην ο μάστρος που ταξίδι τζε εξαπόλυσεν ένα βαζούι σιοκολατούθκια πασ’τον πάγκο.
Λέω που μέσα μου: εν έσιει chance τζε διώ ιδιαίτερη έμφαση στο εν. Νιώθω πολλά περήφανη για την απόφαση μου. Περνά αλόπως κανένα δίωρο.
Επεράσαν ούλλοι οι συναδέλφοι τζε επιάσαν, κάποιοι επαίξαν πελλό οτι εν τες είδαν αλλά εστραφήκαν μετά τζε επιάσαν.
Η κοπέλλα δίπλα μου (που επίσης κάμνει δίαιτα) αποφασίζει να πιάσει λέγοντας μου: «Να πιάσουμε κόρη ένα? Πόση ζημιά μπορεί να κάμει?»
Λέω οτι εγώ εν θέλω αλλά παρ’όλα αυτά απλώνω το χέρι μου μες το βάζο, πιάννω ένα τζε βάλλω το δίπλα στο computer μου με την δικαιολογία οτι εννά το δώκω πάρακάτω.
Σηκώννουμαι τζε μετακινούμαι στους ορόφους γιατί το απαιτεί η δουλειά μου. Στρέφουμαι, κάθουμαι, συγκεντρώννουμαι στο pc μου.
Νιώθω το να με θωρεί.
Θωρεί με πολλά έντονα.
Νιώθω όπως τις ταινίες που όταν τους σημαδεύκουν με το όπλο ανάμεσα στα μμάθκια, τζίντο κότσινο φωτούι κάμνει σε να καταλάβεις πραγματικά οτι τούτο ήταν, ή εννά πεθάνω ή εννά ζήσω.
Προσπαθώ να το αγνοήσω, φεύκω πάλε που τζαμέ. Ασχολούμαι με άλλα πράματα, συμπεριφέρουμαι σάννα εξήασα αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου ξέρω οτι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο που ελέαν τζε οι παλιοί.
Επήρα το απόφαση.
Εννά το φάω.
Απλά κάθουμαι, βάλλω το σιοκολατούι στο στόμα μου, ακουμπώ τα χέρια μου στο γραφείο.
Η πλάτη μου ίσια στην καρέκλα.
Γύρνω ελαφρά το κεφάλι προς τα πίσω.
Κλείω τα μμάθκια μου τζε με την γλώσσα μου αρχίζω να κάμνω κυκλικές κινήσεις στον πάτο της σοκολάτας.
Σιγά σιγά η βελούδινη της γεύση εξαπλώνεται σε όλο μου το στόμα τζε ο ουρανίσκος μου καλύπτεται ολόκληρος από σάλιο και πλέον λιωμένη σιοκολάτα.
Δαγκώνω και το τελευταίο κομμάτι που έμεινε στερεό και συνεχίζω να το απολαμβάννω.
Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ....
Νιώθω τους νευρώνες μου να ξιππάζουνται ευχάριστα τζε σιγά σιγά να αρκέφκουν να κάμνουν ππάρτυ τζε να στέλλουν μηνύματα ευτυχίας τζε γαλήνης στον εγκέφαλό μου...
Σιγά σιγά αννοίω τα μμάθκια τζε χαμογελώ.
Παίζει το τηλέφωνό μου τζε πατώ το ignore. Μην με ενοχλείτε.
Εν θέλω να δουλέψω άλλο. Θέλω τζ’άλλα σιοκολατούθκια.
Παει 11 η ώρα το πρωί, εστράφην ο μάστρος που ταξίδι τζε εξαπόλυσεν ένα βαζούι σιοκολατούθκια πασ’τον πάγκο.
Λέω που μέσα μου: εν έσιει chance τζε διώ ιδιαίτερη έμφαση στο εν. Νιώθω πολλά περήφανη για την απόφαση μου. Περνά αλόπως κανένα δίωρο.
Επεράσαν ούλλοι οι συναδέλφοι τζε επιάσαν, κάποιοι επαίξαν πελλό οτι εν τες είδαν αλλά εστραφήκαν μετά τζε επιάσαν.
Η κοπέλλα δίπλα μου (που επίσης κάμνει δίαιτα) αποφασίζει να πιάσει λέγοντας μου: «Να πιάσουμε κόρη ένα? Πόση ζημιά μπορεί να κάμει?»
Λέω οτι εγώ εν θέλω αλλά παρ’όλα αυτά απλώνω το χέρι μου μες το βάζο, πιάννω ένα τζε βάλλω το δίπλα στο computer μου με την δικαιολογία οτι εννά το δώκω πάρακάτω.
Σηκώννουμαι τζε μετακινούμαι στους ορόφους γιατί το απαιτεί η δουλειά μου. Στρέφουμαι, κάθουμαι, συγκεντρώννουμαι στο pc μου.
Νιώθω το να με θωρεί.
Θωρεί με πολλά έντονα.
Νιώθω όπως τις ταινίες που όταν τους σημαδεύκουν με το όπλο ανάμεσα στα μμάθκια, τζίντο κότσινο φωτούι κάμνει σε να καταλάβεις πραγματικά οτι τούτο ήταν, ή εννά πεθάνω ή εννά ζήσω.
Προσπαθώ να το αγνοήσω, φεύκω πάλε που τζαμέ. Ασχολούμαι με άλλα πράματα, συμπεριφέρουμαι σάννα εξήασα αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου ξέρω οτι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο που ελέαν τζε οι παλιοί.
Επήρα το απόφαση.
Εννά το φάω.
Απλά κάθουμαι, βάλλω το σιοκολατούι στο στόμα μου, ακουμπώ τα χέρια μου στο γραφείο.
Η πλάτη μου ίσια στην καρέκλα.
Γύρνω ελαφρά το κεφάλι προς τα πίσω.
Κλείω τα μμάθκια μου τζε με την γλώσσα μου αρχίζω να κάμνω κυκλικές κινήσεις στον πάτο της σοκολάτας.
Σιγά σιγά η βελούδινη της γεύση εξαπλώνεται σε όλο μου το στόμα τζε ο ουρανίσκος μου καλύπτεται ολόκληρος από σάλιο και πλέον λιωμένη σιοκολάτα.
Δαγκώνω και το τελευταίο κομμάτι που έμεινε στερεό και συνεχίζω να το απολαμβάννω.
Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ....
Νιώθω τους νευρώνες μου να ξιππάζουνται ευχάριστα τζε σιγά σιγά να αρκέφκουν να κάμνουν ππάρτυ τζε να στέλλουν μηνύματα ευτυχίας τζε γαλήνης στον εγκέφαλό μου...
Σιγά σιγά αννοίω τα μμάθκια τζε χαμογελώ.
Παίζει το τηλέφωνό μου τζε πατώ το ignore. Μην με ενοχλείτε.
Εν θέλω να δουλέψω άλλο. Θέλω τζ’άλλα σιοκολατούθκια.
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009
Μα γιατί μεγαλώνουμε φλώρους?
Εχτές στην δουλειά είχαμε την αξιολόγηση μας που τον μάστρο μας τζε κάθε χρόνο ρωτά μας τζε για τα προσωπικά μας. Έρκεται η ώρα που με ρωτά: «καλά εσύ έτσι όμορφη, έξυπνη τζε πρόσχαρη κορούα (έκαμέ με φοινιτζιά-πάλε καλά) πως γίνεται να είσαι μόνη σου?»
Εγώ έδωκα την εύκολη απάντηση ότι απλά εν εβρέθηκε ο εξίσου όμορφος, έξυπνος τζε πρόσχαρος για να με τυλίξει...
Εν ήθελα να μπω στην διαδικασία να του εξηγήσω πραγματικά τα κολλήματά μου...
Πριν καμιά βδομάδα συζητούσα με έναν φίλο τα νέα του. Μου είπε ότι χώρισε με την γυναίκα του και οτι η κόρη τους μένει μαζί του τις μισές μέρες της βδομάδας.
Ξέροντας τζε που τον αρφό μου που εν χωρισμένος με μια κόρη, ξέρω ότι όταν την έχει μαζί του εν της χαλά χατίρι του λέω: ελπίζω μόνο να μεν την κακομαθαίνετε λόγω του χωρισμού σας με την ψευδαίσθηση οτι έτσι εν θα καταλάβει τι γίνεται...
Μου λέει όχι μόνο δεν την κακομαθαίνουμε αλλά φροντίζουμε να μάθει από νωρίς πως εν γίνεται να κλαίει με το παραμικρό και δεν θα τα έχει όλα δικά της.
Μετά που το καλοσκέφτηκα του λέω ξανά: Αντιλαμβάνεσαι όμως το πρόβλημα που θα έχει όταν μεγαλώσει?
Όταν όλα τα παιδάκια μεγαλώνουν σαν φλώροι κι αυτή μεγαλώνει φυσιολογικά θα υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα στην συνεννοησή τους.
Εγώ θυμούμαι στο δημοτικό να βάζω μπρίκκι και να βράζω μόνη μου το γάλα μου, όι επειδή δεν μπορούσαν οι γονείς μου αλλά επειδή ήθελαν να μάθω να το κάμνω μόνη μου. Τωρά για κάποιο λόγο τα μωρά εν πιο μαννά τζε εν μπορούν να κάμνουν τίποτε μόνα τους, εν μπορώ να καταλάβω.
Εν ένιωσα ποττέ μου ότι ήμουν αδικημένη ότι εν με προσέχαν αρκετά κ.τ.λ ή τουλάχιστον εν θυμούμαι έτσι πράμα εκτός που μια φορά που ήθελα πολλά κάτι παπούτσια LA Gear με κορδέλλες ροζ και ασημένιες για δύμματα (πάντα ήμουν παναυριν) τζε εν μου τα εγοράζαν
Σε εκείνη την ηλικία πάλε θυμούμαι που όταν εν έγινε το δικό μου απείλησα να φύω που σπίτι. Έφυα, επερπατούσα επερπατούσα επερπατούσα για πολλές ώρες στην περιοχή τζε άρχισε να νυχτώννει... Όταν είδα οτι εν με εγύρεψε κανένας απλά εστράφηκα σπίτι τζε εσιώπησα...
Στο γυμνάσιο πάλε, θκιο φορές που έχασα το λεωφορείο το πρωί (τωρά να πιαν τα μωρά λεωφορείο? Μα επέλλανες καλέ μου?) ο παπάς μου μου είπε: τι να σου κάμω? Να μείνεις σπίτι. Τζε έμεινα σπίτι τζε έφαα αδικαιολόγητες απουσίες που σε συνδιασμο με τις σκαπούλες που έκαμνα κόντεψα να μείνω από αδικαιολόγητες απουσίες ημίσσιμου. Τζίντην μέρα που εκάλεσε η διευθύντρια τον παπά μου και εκείνος αρνιόταν να τις δικαιολογήσει θυμούμαι έσυρα το δάκρυ της χρονιάς...Ελύπηθηκά με πάρα πολλά...
Εννοείται οτι την επόμενη χρονιά έκαμα μόνο τον επιτρεπόμενο αριθμό αδικαιολόγητων απουσιών.
Όταν έγινα 18 και άρχισα να οδηγώ, ο παπάς μου παραχώρησε ένα Mitsubishi Lancer ή αλλιώς θύελλα που έτρωεν τόσο πολύ λάδι που αν ήσουν πίσω μου ενόμιζες ότι έψηννα σουβλάκια. Να αναφέρω επίσης ότι έμεινα στον δρόμο πολλές φορές τζε εκατέβαιννα τζε εκουντούσα το για να μεν μου παίζουν πουρούες οι πισινοί.. Επήα τζε σε μαθήματα επιμορφωτικά για μηχανική αυτοκινήτου για να μάθω να αλλάσσω μόνη μου τα σπαρκ.
Όταν μιαν καλή ημέρα εκατάφερα να το κρούσω επειδή εξέχασα να βάλω λάδι έπιασα τον παπά μου να του πω οτι χρειάζομαι αυτοκίνητο γιατί η θύελλα επέθανε.
Η απάντησή του ήταν «καλό αγάπη μου, θκιάλεξε ποιο θέλεις να σου το πιάσει ο παπάκης σου»!
Αστειεύκω α. Τούτα ακούεις τα που τους σημερινούς γονιούς.
Εμένα μου είπε: « Να κάμεις δάνειο τζε να πιάσεις όποιο θέλεις.»
Τζε έτσι έγινε..Εβούρησα ούλλες τις μάντρες, ήβρα πιο έθελα, επήα τράπεζα να κάμω δάνειο τζε έπιασα το.
Πιο μετά άρκεψα τζε τα ταξίθκια τα οποία αφού εγώ τα επλήρωννα εμπορούσα να πάω όπου θέλω. Εν είσεν να μου πει κανένας εν θα πάεις γιατί με τον τζαιρό εκαταλάβαν οι γονείς μου ότι όταν θέλω κάτι ξέρω οτι μπορώ να το κάμω τζε εννά το κάμω που να φακκούν πάνω τους. Και παρά να φεύγω και να μην λέω τίποτα επροτιμούσαν απλά να ξέρουν που γυρίζω.
Εν άκουσα ποττέ τίποτε του στυλ: μα που εννά πάεις κορούα μόνη σου τωρά?
Να προσέχεις που τους ξένους τζε ο κόσμος εν κακός τζε ξέρω γω κουβέντες.
Είχα πελλαμός εμπειρίες που αν εμεγάλωννα σαν φλώρος εν θα τις είχα...Εννά μου πεις έτσι εμπειρίες να μας λείπουν, αλλά εν τούντα πράματα που με εκάμαν να εκτιμώ τζε να μεν φοούμαι τους ανθρώπους τζε την ζωή!!!
(τον θάνατο φοούμαι τον, αλλά τούτο εν άλλο θέμα) :)))
Εγώ έδωκα την εύκολη απάντηση ότι απλά εν εβρέθηκε ο εξίσου όμορφος, έξυπνος τζε πρόσχαρος για να με τυλίξει...
Εν ήθελα να μπω στην διαδικασία να του εξηγήσω πραγματικά τα κολλήματά μου...
Πριν καμιά βδομάδα συζητούσα με έναν φίλο τα νέα του. Μου είπε ότι χώρισε με την γυναίκα του και οτι η κόρη τους μένει μαζί του τις μισές μέρες της βδομάδας.
Ξέροντας τζε που τον αρφό μου που εν χωρισμένος με μια κόρη, ξέρω ότι όταν την έχει μαζί του εν της χαλά χατίρι του λέω: ελπίζω μόνο να μεν την κακομαθαίνετε λόγω του χωρισμού σας με την ψευδαίσθηση οτι έτσι εν θα καταλάβει τι γίνεται...
Μου λέει όχι μόνο δεν την κακομαθαίνουμε αλλά φροντίζουμε να μάθει από νωρίς πως εν γίνεται να κλαίει με το παραμικρό και δεν θα τα έχει όλα δικά της.
Μετά που το καλοσκέφτηκα του λέω ξανά: Αντιλαμβάνεσαι όμως το πρόβλημα που θα έχει όταν μεγαλώσει?
Όταν όλα τα παιδάκια μεγαλώνουν σαν φλώροι κι αυτή μεγαλώνει φυσιολογικά θα υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα στην συνεννοησή τους.
Εγώ θυμούμαι στο δημοτικό να βάζω μπρίκκι και να βράζω μόνη μου το γάλα μου, όι επειδή δεν μπορούσαν οι γονείς μου αλλά επειδή ήθελαν να μάθω να το κάμνω μόνη μου. Τωρά για κάποιο λόγο τα μωρά εν πιο μαννά τζε εν μπορούν να κάμνουν τίποτε μόνα τους, εν μπορώ να καταλάβω.
Εν ένιωσα ποττέ μου ότι ήμουν αδικημένη ότι εν με προσέχαν αρκετά κ.τ.λ ή τουλάχιστον εν θυμούμαι έτσι πράμα εκτός που μια φορά που ήθελα πολλά κάτι παπούτσια LA Gear με κορδέλλες ροζ και ασημένιες για δύμματα (πάντα ήμουν παναυριν) τζε εν μου τα εγοράζαν
Σε εκείνη την ηλικία πάλε θυμούμαι που όταν εν έγινε το δικό μου απείλησα να φύω που σπίτι. Έφυα, επερπατούσα επερπατούσα επερπατούσα για πολλές ώρες στην περιοχή τζε άρχισε να νυχτώννει... Όταν είδα οτι εν με εγύρεψε κανένας απλά εστράφηκα σπίτι τζε εσιώπησα...
Στο γυμνάσιο πάλε, θκιο φορές που έχασα το λεωφορείο το πρωί (τωρά να πιαν τα μωρά λεωφορείο? Μα επέλλανες καλέ μου?) ο παπάς μου μου είπε: τι να σου κάμω? Να μείνεις σπίτι. Τζε έμεινα σπίτι τζε έφαα αδικαιολόγητες απουσίες που σε συνδιασμο με τις σκαπούλες που έκαμνα κόντεψα να μείνω από αδικαιολόγητες απουσίες ημίσσιμου. Τζίντην μέρα που εκάλεσε η διευθύντρια τον παπά μου και εκείνος αρνιόταν να τις δικαιολογήσει θυμούμαι έσυρα το δάκρυ της χρονιάς...Ελύπηθηκά με πάρα πολλά...
Εννοείται οτι την επόμενη χρονιά έκαμα μόνο τον επιτρεπόμενο αριθμό αδικαιολόγητων απουσιών.
Όταν έγινα 18 και άρχισα να οδηγώ, ο παπάς μου παραχώρησε ένα Mitsubishi Lancer ή αλλιώς θύελλα που έτρωεν τόσο πολύ λάδι που αν ήσουν πίσω μου ενόμιζες ότι έψηννα σουβλάκια. Να αναφέρω επίσης ότι έμεινα στον δρόμο πολλές φορές τζε εκατέβαιννα τζε εκουντούσα το για να μεν μου παίζουν πουρούες οι πισινοί.. Επήα τζε σε μαθήματα επιμορφωτικά για μηχανική αυτοκινήτου για να μάθω να αλλάσσω μόνη μου τα σπαρκ.
Όταν μιαν καλή ημέρα εκατάφερα να το κρούσω επειδή εξέχασα να βάλω λάδι έπιασα τον παπά μου να του πω οτι χρειάζομαι αυτοκίνητο γιατί η θύελλα επέθανε.
Η απάντησή του ήταν «καλό αγάπη μου, θκιάλεξε ποιο θέλεις να σου το πιάσει ο παπάκης σου»!
Αστειεύκω α. Τούτα ακούεις τα που τους σημερινούς γονιούς.
Εμένα μου είπε: « Να κάμεις δάνειο τζε να πιάσεις όποιο θέλεις.»
Τζε έτσι έγινε..Εβούρησα ούλλες τις μάντρες, ήβρα πιο έθελα, επήα τράπεζα να κάμω δάνειο τζε έπιασα το.
Πιο μετά άρκεψα τζε τα ταξίθκια τα οποία αφού εγώ τα επλήρωννα εμπορούσα να πάω όπου θέλω. Εν είσεν να μου πει κανένας εν θα πάεις γιατί με τον τζαιρό εκαταλάβαν οι γονείς μου ότι όταν θέλω κάτι ξέρω οτι μπορώ να το κάμω τζε εννά το κάμω που να φακκούν πάνω τους. Και παρά να φεύγω και να μην λέω τίποτα επροτιμούσαν απλά να ξέρουν που γυρίζω.
Εν άκουσα ποττέ τίποτε του στυλ: μα που εννά πάεις κορούα μόνη σου τωρά?
Να προσέχεις που τους ξένους τζε ο κόσμος εν κακός τζε ξέρω γω κουβέντες.
Είχα πελλαμός εμπειρίες που αν εμεγάλωννα σαν φλώρος εν θα τις είχα...Εννά μου πεις έτσι εμπειρίες να μας λείπουν, αλλά εν τούντα πράματα που με εκάμαν να εκτιμώ τζε να μεν φοούμαι τους ανθρώπους τζε την ζωή!!!
(τον θάνατο φοούμαι τον, αλλά τούτο εν άλλο θέμα) :)))
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
Μεσ'την κίνηση...
Εχτές απόγευμα που λαλείς εσχόλασα και ήταν να πάω μάθημα τουρκικά που το κέντρο ως τον Στρόβολο. Η κίνηση ήταν πατωμένη ως συνήθως τζαμέ στην περιοχή του
St Michael στην Ακρόπολη τζε ήθελα να παιχτώ. Ήμουν τόσο χασκιασμένη τζε στον κόσμο μου που επήρε μου πολλήν ώρα να συνειδητοποιήσω ότι στο ράδιο έπαιζε ένα είδος κλασσικής μουσικής που με έκαμνε απλά να θέλω να γυρίσω πλευρό.
Τζε έτσι όπως έφτασα τζε ηρέμησα τζε επήρα το απόφαση ότι εννά λύσω μες την κίνηση, ήμουν τζε σε τούντην γλυτζιά κατάσταση, περνά που δίπλα μου μια μοτόρα με μπλε φωτούθκια να αναβοσβήνουν κάμνοντας τον γνωστό ήχο ιουιουιουιου, μπαίνει μπροστά σταματά πας την διασταύρωση που εν τα φώτα τροχαίας σταματά την άλλη μερκά για τους οποίους ήταν πράσινο τζε αρκέφκει να μας νέφκει με έναν πολλά σπαστικό τρόπο τζε με ένα βλέμμα που ελάλεν άξξιππα ρεεεεεεεεεεεεε.
Σε τζίντην φάση εκατάλαβα ότι θκυο αυτοκίνητα πιο πίσω που μένα είχε ένα λεωφορείο που ούτε ξέρω ποιον είχε μέσα αλλά προφανώς πρέπει να ήταν κάποιος «σημαντικός» τζε να επήεννε κάπου σημαντικά τελοσπάντων, ειδαλιώς γιατί να εφύρνουντάν ετσι?
Τούτη η κουβέντα εσυνεχίστηκε για τρεις διασταυρώσεις τζε κάθε φορά εγελούσα πάρα πολλά ειδικά με το υφούι του συγκεκριμένου αστυνομικού..
Τελικά εκάμαν μου τζε κάτι καλό τα όργανα...! Θέκκιου α
St Michael στην Ακρόπολη τζε ήθελα να παιχτώ. Ήμουν τόσο χασκιασμένη τζε στον κόσμο μου που επήρε μου πολλήν ώρα να συνειδητοποιήσω ότι στο ράδιο έπαιζε ένα είδος κλασσικής μουσικής που με έκαμνε απλά να θέλω να γυρίσω πλευρό.
Τζε έτσι όπως έφτασα τζε ηρέμησα τζε επήρα το απόφαση ότι εννά λύσω μες την κίνηση, ήμουν τζε σε τούντην γλυτζιά κατάσταση, περνά που δίπλα μου μια μοτόρα με μπλε φωτούθκια να αναβοσβήνουν κάμνοντας τον γνωστό ήχο ιουιουιουιου, μπαίνει μπροστά σταματά πας την διασταύρωση που εν τα φώτα τροχαίας σταματά την άλλη μερκά για τους οποίους ήταν πράσινο τζε αρκέφκει να μας νέφκει με έναν πολλά σπαστικό τρόπο τζε με ένα βλέμμα που ελάλεν άξξιππα ρεεεεεεεεεεεεε.
Σε τζίντην φάση εκατάλαβα ότι θκυο αυτοκίνητα πιο πίσω που μένα είχε ένα λεωφορείο που ούτε ξέρω ποιον είχε μέσα αλλά προφανώς πρέπει να ήταν κάποιος «σημαντικός» τζε να επήεννε κάπου σημαντικά τελοσπάντων, ειδαλιώς γιατί να εφύρνουντάν ετσι?
Τούτη η κουβέντα εσυνεχίστηκε για τρεις διασταυρώσεις τζε κάθε φορά εγελούσα πάρα πολλά ειδικά με το υφούι του συγκεκριμένου αστυνομικού..
Τελικά εκάμαν μου τζε κάτι καλό τα όργανα...! Θέκκιου α
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
Μιαν καλήν ημέρα άνοιξα το email μου τζε ήβρα email που τον εαυτό μου με ηλεκτρονική διεύθυνση Me, που μου έγραφε ονομαστικά:
Γειά σου, είμαι η διπλή σου προσωπικότητα. Στέλνω σου email γιατί δεν μπορώ να επικοινωνήσω διαφορετικά μαζί σου. Μεν ανησυχείς, απλώς θέλω να το ξέρεις. Μπορείς να επικοινωνάς από εδώ μαζί μου.
Φιλιά
Ο εαυτός σου
Μόλις το εθκιάβασα σοβαρά επήα να πελλοδείξω γιατί εσκέφτουμουν πότε μου έγραψα τζε εν αθθυμούμαι...
Μετά άρκεψα να πιάννω τις φίλες μου τηλέφωνο να τους λέω τι μου έγραψα πέρκι μου επιβεβαιώσουν ότι εν είμαι πελλή, κάποιες επιβεβαιώσαν μου το αμέσως, σε κάποιες άλλες επήρεν τους παραπάνω ώρα αλλά ανυγουέι..
Η αναστάτωση εσυνεχίστηκε για πολλήν ώρα επειδή έσιει τζαιρό που νιώθω να διχάζουμαι σε θκυό εαυτούς..
Ενοοείται ότι εν μου απάντησα (αν τζε εσκέφτηκά το) γιατί είπα ότι αν μου απαντούσα πάλε ήταν να πελλάνω τέλια.
Τελοσπάντων, άρκεψα να ρωτώ κόσμο πως μπορεί να έγινε τούντο πράμα και πως μπορεί κάποιος να μου κάμει έτσι σκέδιο φάρσα.
Ποτζί ποδά επεράσαν κάτι μέρες τζε εσκέφτηκα να ρωτήσω τζε τον ΙΤ της εταιρείας που δουλεύκω ο οποίος μου είπε το πιο απλό πράμα που τόσες μέρες εν το εχώρησε ο πανέμορφος μου νους. Ετσιέκκαρες τα sent messages σου κόρη μου?
Μπαίννω που λαλείς τζε βρίσκω το τζαμέ. Ναι, έφυεν που το δικό μου το email.
Ήνταλωις? Λαλώ του...
Άφηκες το πούποτε ανοιχτό ή έσβησε σου χωρίς να προλάβεις να αποσυνδεθείς καμιά φορά?
Εν θυμούμαι αλλά μπορεί...
Ε, απλά καποιος ήθελε να σου κάμει πλάκα...
Μα ποιός? Γιατί?
Εν ξέρουν τις ευαισθησίες μου τζε ότι είμαι πειραγμένο παιδί?
Πόσο πιο πειραγμένη να γινώ πιον? Α?
Γι αυτό τζίντο Log Out μεν το ξιάννετε ποττέ σας...
Γειά σου, είμαι η διπλή σου προσωπικότητα. Στέλνω σου email γιατί δεν μπορώ να επικοινωνήσω διαφορετικά μαζί σου. Μεν ανησυχείς, απλώς θέλω να το ξέρεις. Μπορείς να επικοινωνάς από εδώ μαζί μου.
Φιλιά
Ο εαυτός σου
Μόλις το εθκιάβασα σοβαρά επήα να πελλοδείξω γιατί εσκέφτουμουν πότε μου έγραψα τζε εν αθθυμούμαι...
Μετά άρκεψα να πιάννω τις φίλες μου τηλέφωνο να τους λέω τι μου έγραψα πέρκι μου επιβεβαιώσουν ότι εν είμαι πελλή, κάποιες επιβεβαιώσαν μου το αμέσως, σε κάποιες άλλες επήρεν τους παραπάνω ώρα αλλά ανυγουέι..
Η αναστάτωση εσυνεχίστηκε για πολλήν ώρα επειδή έσιει τζαιρό που νιώθω να διχάζουμαι σε θκυό εαυτούς..
Ενοοείται ότι εν μου απάντησα (αν τζε εσκέφτηκά το) γιατί είπα ότι αν μου απαντούσα πάλε ήταν να πελλάνω τέλια.
Τελοσπάντων, άρκεψα να ρωτώ κόσμο πως μπορεί να έγινε τούντο πράμα και πως μπορεί κάποιος να μου κάμει έτσι σκέδιο φάρσα.
Ποτζί ποδά επεράσαν κάτι μέρες τζε εσκέφτηκα να ρωτήσω τζε τον ΙΤ της εταιρείας που δουλεύκω ο οποίος μου είπε το πιο απλό πράμα που τόσες μέρες εν το εχώρησε ο πανέμορφος μου νους. Ετσιέκκαρες τα sent messages σου κόρη μου?
Μπαίννω που λαλείς τζε βρίσκω το τζαμέ. Ναι, έφυεν που το δικό μου το email.
Ήνταλωις? Λαλώ του...
Άφηκες το πούποτε ανοιχτό ή έσβησε σου χωρίς να προλάβεις να αποσυνδεθείς καμιά φορά?
Εν θυμούμαι αλλά μπορεί...
Ε, απλά καποιος ήθελε να σου κάμει πλάκα...
Μα ποιός? Γιατί?
Εν ξέρουν τις ευαισθησίες μου τζε ότι είμαι πειραγμένο παιδί?
Πόσο πιο πειραγμένη να γινώ πιον? Α?
Γι αυτό τζίντο Log Out μεν το ξιάννετε ποττέ σας...
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
Η χαρά του να έχεις ανιψάκι!
Σαν παιδάκι θυμούμαι επερνούσα πολλά ωραία! Μεγάλωσα σε μια πολύτεκνη οικογένεια με πολύ δυνατούς γονείς (τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιώ την δύναμη τους που βλέπω άλλους σημερινούς γονιούς να πνίγονται σε ένα ποτήρι νερό με μόνο δυο παιδιά. Εμείς είμαστε πέντε και το ότι κατάφεραν να μας μεγαλώσουν χωρίς να σφαχτούμε το θεωρώ επίτευγμα!) Ως και τους καυγάδες μας τους θυμάμαι και χαμογελώ.
Επίσης θυμούμαι με με τζίντο καρέ το μαλλούι τζε τα πεπέ μπροστά να έχω το ίδιο ύφος που έχω τζε τωρά κατά καιρούς. Τζίνο το ψιλοevil βλέμμα που χαμηλώννεις λίγο το κεφάλι αλλά τα μάτια βλέπουν πάνω επίμονα. Εν μπορώ να αποφασίσω πότε το θεωρώ χειρότερο αυτό το βλέμμα, τότε ή τώρα.
Ηλικία γύρω στα δέκα εγώ πάντα ήσυχο μωρό τζε να με νευριάζουν όσοι μεγάλοι εσυμπεριφέρουνταν μου με τον τρόπο του «εν μιτσία τζε εν καταλάβει». Πάντα έλεγα από μέσα μου, νομίζεις ότι είμαι μιτσιά αλλά καταλάβω τα ούλλα τζε εννά ρτει η ώρα σας τζε σας.
Όπου να’σαι πατώ τα εικοσιεννιά είμαι ελεύθερη (shocking, shocking!) έτσι δεν έχω και παιδάκια. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι έχω μια ανιψούλα 9 χρονών την οποία βλέπω ένα σαββατοκύριακο κάθε δυο βδομάδες λόγω του ότι ο αδερφός μου είναι χωρισμένος. Εν η ευκαιρία μου να κάμω πράξη εκείνο που έλεγα πάντα σαν μιτσιά, ότι εγώ εν θα είμαι σαν τους άλλους που εννα μεγαλώσω...
Όσο ήταν μωρό ήμουν με την εντύπωση ότι εν με εχώνεφκε αλλά όταν άρχισε να μεγαλώνει πιστεύκω έμαθε να εκτιμά καλλίττερα την θεία της ίσως επειδή εν της συμπεριφέρεται σαν να είναι ένα κακομαθημένο μωρό αλλά σαν μια κοπέλλα που καταλάβει.
Πιάννω την ώρες ώρες να κάμνει τζε παρόμοια υφούθκια με τα δικά μου τζε κάμνει με να γελώ.
Προχτές εκάτσαμε στην βεραντούα με τις πλαστελλίνες της τζε εδημιουργούσαμε διάφορα με την φαντασία μας. Έκαμε με να καταλάβω πόσο επεριορίστηκε η δική μου τζε εκίστησα πάρα πολλά.
Χτες με μια φίλη μου που έχει ανιψούλα στην ηλικία της δικιάς μου είπαμε να το παίξουμε καλές θείες και να πάρουμε τις μιτσιές στο πάρκο να περιχαρίσουν τζε να χαλαρώσουμε τζε εμείς πας το γρασιδούι.
Σε μιά φάση εγώ και η μικρή αποφασίσαμε να κάτσουμε στα κλαδιά ενός δέντρου. Κάτσαμε εκεί χαλαρές και αγναντεύαμε... Μια μικρή με σγουρά πλούσια μαλλιά, μεγάλη κοιλίτσα και φούξια φόρμες περνούσε από κάτω και μας λέει:
Μα γιατί κάθεστε πάνω στο δέντρο?
Της λέω: Eπειδή είμαστε πουλλάκια.
Λέει και το ανιψάκι: Ναι, είμαστε πουλλάκια. Τσίου τσίου
Η μιτσιά έμεινε απλά με ανοιχτό το στόμα και μας κοίταζε. Και καλά έκαμε.
Επίσης θυμούμαι με με τζίντο καρέ το μαλλούι τζε τα πεπέ μπροστά να έχω το ίδιο ύφος που έχω τζε τωρά κατά καιρούς. Τζίνο το ψιλοevil βλέμμα που χαμηλώννεις λίγο το κεφάλι αλλά τα μάτια βλέπουν πάνω επίμονα. Εν μπορώ να αποφασίσω πότε το θεωρώ χειρότερο αυτό το βλέμμα, τότε ή τώρα.
Ηλικία γύρω στα δέκα εγώ πάντα ήσυχο μωρό τζε να με νευριάζουν όσοι μεγάλοι εσυμπεριφέρουνταν μου με τον τρόπο του «εν μιτσία τζε εν καταλάβει». Πάντα έλεγα από μέσα μου, νομίζεις ότι είμαι μιτσιά αλλά καταλάβω τα ούλλα τζε εννά ρτει η ώρα σας τζε σας.
Όπου να’σαι πατώ τα εικοσιεννιά είμαι ελεύθερη (shocking, shocking!) έτσι δεν έχω και παιδάκια. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι έχω μια ανιψούλα 9 χρονών την οποία βλέπω ένα σαββατοκύριακο κάθε δυο βδομάδες λόγω του ότι ο αδερφός μου είναι χωρισμένος. Εν η ευκαιρία μου να κάμω πράξη εκείνο που έλεγα πάντα σαν μιτσιά, ότι εγώ εν θα είμαι σαν τους άλλους που εννα μεγαλώσω...
Όσο ήταν μωρό ήμουν με την εντύπωση ότι εν με εχώνεφκε αλλά όταν άρχισε να μεγαλώνει πιστεύκω έμαθε να εκτιμά καλλίττερα την θεία της ίσως επειδή εν της συμπεριφέρεται σαν να είναι ένα κακομαθημένο μωρό αλλά σαν μια κοπέλλα που καταλάβει.
Πιάννω την ώρες ώρες να κάμνει τζε παρόμοια υφούθκια με τα δικά μου τζε κάμνει με να γελώ.
Προχτές εκάτσαμε στην βεραντούα με τις πλαστελλίνες της τζε εδημιουργούσαμε διάφορα με την φαντασία μας. Έκαμε με να καταλάβω πόσο επεριορίστηκε η δική μου τζε εκίστησα πάρα πολλά.
Χτες με μια φίλη μου που έχει ανιψούλα στην ηλικία της δικιάς μου είπαμε να το παίξουμε καλές θείες και να πάρουμε τις μιτσιές στο πάρκο να περιχαρίσουν τζε να χαλαρώσουμε τζε εμείς πας το γρασιδούι.
Σε μιά φάση εγώ και η μικρή αποφασίσαμε να κάτσουμε στα κλαδιά ενός δέντρου. Κάτσαμε εκεί χαλαρές και αγναντεύαμε... Μια μικρή με σγουρά πλούσια μαλλιά, μεγάλη κοιλίτσα και φούξια φόρμες περνούσε από κάτω και μας λέει:
Μα γιατί κάθεστε πάνω στο δέντρο?
Της λέω: Eπειδή είμαστε πουλλάκια.
Λέει και το ανιψάκι: Ναι, είμαστε πουλλάκια. Τσίου τσίου
Η μιτσιά έμεινε απλά με ανοιχτό το στόμα και μας κοίταζε. Και καλά έκαμε.
Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009
Καλώσμε καλωσόρισα!
Γειά σας, γειά σας!
Ζω μια βαρετή μέρα στη δουλειά και αποφάσισα εφόσον διαβάζω τα μπλογκ άλλων και θέλω να κάνω σχόλια να κάνω κι εγώ ένα για να γράφω τα όσα έχω μεστην καρκιάν μου για να μεν την πιέζω τζε τζίνην την καημένη...
Για μένα πρέπει να ξέρετε ότι είμαι πολλά απλό πλάσμα, αρέσκει μου να σιέρουμαι με τα μιτσιά τζε παλαβά, είμαι αισιόδοξη, ξέρω ότι ούλλα έχουν τον λόγο τους που γίνουνται, αγαπώ την οικογένειά μου τζε τους φίλους μου, μπαίννω πολλά στα παπούτσια των άλλων πέρκι τους καταλάβω, έχω ακαταλαβίστικο χιούμορ πολλες φορές, λατρεύω τα ταξίδια τζε είμαι εδώ για να γράφω ότι μου κατεβεί!
Μόνο και μόνο που αυτοσυστήθηκα νιώθω πολλά ωραία!
Τα φιλιά μου και καλώσμε καλωσόρισα
Ζω μια βαρετή μέρα στη δουλειά και αποφάσισα εφόσον διαβάζω τα μπλογκ άλλων και θέλω να κάνω σχόλια να κάνω κι εγώ ένα για να γράφω τα όσα έχω μεστην καρκιάν μου για να μεν την πιέζω τζε τζίνην την καημένη...
Για μένα πρέπει να ξέρετε ότι είμαι πολλά απλό πλάσμα, αρέσκει μου να σιέρουμαι με τα μιτσιά τζε παλαβά, είμαι αισιόδοξη, ξέρω ότι ούλλα έχουν τον λόγο τους που γίνουνται, αγαπώ την οικογένειά μου τζε τους φίλους μου, μπαίννω πολλά στα παπούτσια των άλλων πέρκι τους καταλάβω, έχω ακαταλαβίστικο χιούμορ πολλες φορές, λατρεύω τα ταξίδια τζε είμαι εδώ για να γράφω ότι μου κατεβεί!
Μόνο και μόνο που αυτοσυστήθηκα νιώθω πολλά ωραία!
Τα φιλιά μου και καλώσμε καλωσόρισα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
