Μα γιατί μεγαλώνουμε φλώρους?

Εχτές στην δουλειά είχαμε την αξιολόγηση μας που τον μάστρο μας τζε κάθε χρόνο ρωτά μας τζε για τα προσωπικά μας. Έρκεται η ώρα που με ρωτά: «καλά εσύ έτσι όμορφη, έξυπνη τζε πρόσχαρη κορούα (έκαμέ με φοινιτζιά-πάλε καλά) πως γίνεται να είσαι μόνη σου?»
Εγώ έδωκα την εύκολη απάντηση ότι απλά εν εβρέθηκε ο εξίσου όμορφος, έξυπνος τζε πρόσχαρος για να με τυλίξει...

Εν ήθελα να μπω στην διαδικασία να του εξηγήσω πραγματικά τα κολλήματά μου...

Πριν καμιά βδομάδα συζητούσα με έναν φίλο τα νέα του. Μου είπε ότι χώρισε με την γυναίκα του και οτι η κόρη τους μένει μαζί του τις μισές μέρες της βδομάδας.
Ξέροντας τζε που τον αρφό μου που εν χωρισμένος με μια κόρη, ξέρω ότι όταν την έχει μαζί του εν της χαλά χατίρι του λέω: ελπίζω μόνο να μεν την κακομαθαίνετε λόγω του χωρισμού σας με την ψευδαίσθηση οτι έτσι εν θα καταλάβει τι γίνεται...

Μου λέει όχι μόνο δεν την κακομαθαίνουμε αλλά φροντίζουμε να μάθει από νωρίς πως εν γίνεται να κλαίει με το παραμικρό και δεν θα τα έχει όλα δικά της.

Μετά που το καλοσκέφτηκα του λέω ξανά: Αντιλαμβάνεσαι όμως το πρόβλημα που θα έχει όταν μεγαλώσει?
Όταν όλα τα παιδάκια μεγαλώνουν σαν φλώροι κι αυτή μεγαλώνει φυσιολογικά θα υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα στην συνεννοησή τους.

Εγώ θυμούμαι στο δημοτικό να βάζω μπρίκκι και να βράζω μόνη μου το γάλα μου, όι επειδή δεν μπορούσαν οι γονείς μου αλλά επειδή ήθελαν να μάθω να το κάμνω μόνη μου. Τωρά για κάποιο λόγο τα μωρά εν πιο μαννά τζε εν μπορούν να κάμνουν τίποτε μόνα τους, εν μπορώ να καταλάβω.
Εν ένιωσα ποττέ μου ότι ήμουν αδικημένη ότι εν με προσέχαν αρκετά κ.τ.λ ή τουλάχιστον εν θυμούμαι έτσι πράμα εκτός που μια φορά που ήθελα πολλά κάτι παπούτσια LA Gear με κορδέλλες ροζ και ασημένιες για δύμματα (πάντα ήμουν παναυριν) τζε εν μου τα εγοράζαν

Σε εκείνη την ηλικία πάλε θυμούμαι που όταν εν έγινε το δικό μου απείλησα να φύω που σπίτι. Έφυα, επερπατούσα επερπατούσα επερπατούσα για πολλές ώρες στην περιοχή τζε άρχισε να νυχτώννει... Όταν είδα οτι εν με εγύρεψε κανένας απλά εστράφηκα σπίτι τζε εσιώπησα...

Στο γυμνάσιο πάλε, θκιο φορές που έχασα το λεωφορείο το πρωί (τωρά να πιαν τα μωρά λεωφορείο? Μα επέλλανες καλέ μου?) ο παπάς μου μου είπε: τι να σου κάμω? Να μείνεις σπίτι. Τζε έμεινα σπίτι τζε έφαα αδικαιολόγητες απουσίες που σε συνδιασμο με τις σκαπούλες που έκαμνα κόντεψα να μείνω από αδικαιολόγητες απουσίες ημίσσιμου. Τζίντην μέρα που εκάλεσε η διευθύντρια τον παπά μου και εκείνος αρνιόταν να τις δικαιολογήσει θυμούμαι έσυρα το δάκρυ της χρονιάς...Ελύπηθηκά με πάρα πολλά...
Εννοείται οτι την επόμενη χρονιά έκαμα μόνο τον επιτρεπόμενο αριθμό αδικαιολόγητων απουσιών.

Όταν έγινα 18 και άρχισα να οδηγώ, ο παπάς μου παραχώρησε ένα Mitsubishi Lancer ή αλλιώς θύελλα που έτρωεν τόσο πολύ λάδι που αν ήσουν πίσω μου ενόμιζες ότι έψηννα σουβλάκια. Να αναφέρω επίσης ότι έμεινα στον δρόμο πολλές φορές τζε εκατέβαιννα τζε εκουντούσα το για να μεν μου παίζουν πουρούες οι πισινοί.. Επήα τζε σε μαθήματα επιμορφωτικά για μηχανική αυτοκινήτου για να μάθω να αλλάσσω μόνη μου τα σπαρκ.
Όταν μιαν καλή ημέρα εκατάφερα να το κρούσω επειδή εξέχασα να βάλω λάδι έπιασα τον παπά μου να του πω οτι χρειάζομαι αυτοκίνητο γιατί η θύελλα επέθανε.
Η απάντησή του ήταν «καλό αγάπη μου, θκιάλεξε ποιο θέλεις να σου το πιάσει ο παπάκης σου»!
Αστειεύκω α. Τούτα ακούεις τα που τους σημερινούς γονιούς.
Εμένα μου είπε: « Να κάμεις δάνειο τζε να πιάσεις όποιο θέλεις.»
Τζε έτσι έγινε..Εβούρησα ούλλες τις μάντρες, ήβρα πιο έθελα, επήα τράπεζα να κάμω δάνειο τζε έπιασα το.

Πιο μετά άρκεψα τζε τα ταξίθκια τα οποία αφού εγώ τα επλήρωννα εμπορούσα να πάω όπου θέλω. Εν είσεν να μου πει κανένας εν θα πάεις γιατί με τον τζαιρό εκαταλάβαν οι γονείς μου ότι όταν θέλω κάτι ξέρω οτι μπορώ να το κάμω τζε εννά το κάμω που να φακκούν πάνω τους. Και παρά να φεύγω και να μην λέω τίποτα επροτιμούσαν απλά να ξέρουν που γυρίζω.
Εν άκουσα ποττέ τίποτε του στυλ: μα που εννά πάεις κορούα μόνη σου τωρά?
Να προσέχεις που τους ξένους τζε ο κόσμος εν κακός τζε ξέρω γω κουβέντες.

Είχα πελλαμός εμπειρίες που αν εμεγάλωννα σαν φλώρος εν θα τις είχα...Εννά μου πεις έτσι εμπειρίες να μας λείπουν, αλλά εν τούντα πράματα που με εκάμαν να εκτιμώ τζε να μεν φοούμαι τους ανθρώπους τζε την ζωή!!!
(τον θάνατο φοούμαι τον, αλλά τούτο εν άλλο θέμα) :)))